Za półdupkami Blake'a
- Uczeni byli najpierw uczniami, powiedział Stefan superuprzejmie. Arystoteles był kiedyś uczniem Platona.
- I należy mieć nadzieję, że pozostał nim, powiedział John Eglinton statecznie. Można go sobie wyobrazić jako wzorowego ucznia ze świadectwem pod pachą.
Roześmiał się znowu ku uśmiechającej się teraz brodatej twarzy.
Bezkształtny duchowy. Ojciec, Słowo i Dech Święty. Wszechojciec, niebiański człowiek. Hiesos Kristos, czarodziej piękna, Logos, które cierpi w nas nieustannie. Prawdziwie jest tak. Jam jest ogniem na ołtarzu. Jam jest tłuszczem ofiarnym.
Dunlop, sędzia, najszlachetniejszy Rzymianin z nich wszystkich, A. E., Arval, Imię Niewypowiedziane, na niebios wysokościach, K. H., ich mistrz, którego tożsamość nie jest tajemnicą dla adeptów. Bracia z wielkiej białej loży nieustannie czuwający, aby spieszyć z pomocą. Chrystus z siostrą oblubienicą, nasienie światłości, narodzony z uduchowionej dziewicy, mądrość żałująca, która odeszła na równinę buddyzmu. Życie ezoteryczne nie jest dla zwykłych osób. O. P. musi najpierw strząsnąć złą karmę. Pani Cooper Oakley podpatrzyła pewnego razu elementalę naszej wielce czcigodnej siostry H. P. B.
O, fe! Precz z tym! Pfuiteufel! Nie trza patrzeć, paniusiu, nie trza, kiedy dama pokazuje swoją elementalę.
Pan Naj wszedł wysoki, młody, łagodny, lekki. Niósł w dłoni z wdziękiem notatnik, nowy, wielki, czysty, lśniący.
- Ów wzorowy uczeń, powiedział Stefan, uważałby rozmyślania Hamleta o przyszłym życiu jego książęcej duszy za nieprawdopodobny, nieistotny i niedramatyczny monolog, płytki jak u Platona.
John Eglinton spochmurniał, mówiąc z wzrastającym gniewem:
- Przysięgam, że krew się we mnie gotuje, gdy słyszę kogokolwiek porównującego Arystotelesa z Platonem.
- Który z nich dwóch, zapytał Stefan, wygnałby mnie ze swej republiki?
Obnaż sztylety twoich definicji. Końskość jest cością wszechkonia. Czczą oni strumienie dążeń i eony. Bóg: hałas w ulicy: bardzo perypatetyczne. Przestrzeń: to, co tak przeklęcie wyraźnie musisz widzieć. Przez przestrzenie mniejsze niż czerwone ciałka krwi ludzkiej pełznąc czołgają się w ślad za półdupkami Blake'a ku wieczności, której ten roślinny świat jest tylko cieniem. Trzymaj się teraźniejszości, tego tu, przez które cała przyszłość wpada do przeszłości.
- I należy mieć nadzieję, że pozostał nim, powiedział John Eglinton statecznie. Można go sobie wyobrazić jako wzorowego ucznia ze świadectwem pod pachą.
Roześmiał się znowu ku uśmiechającej się teraz brodatej twarzy.
Bezkształtny duchowy. Ojciec, Słowo i Dech Święty. Wszechojciec, niebiański człowiek. Hiesos Kristos, czarodziej piękna, Logos, które cierpi w nas nieustannie. Prawdziwie jest tak. Jam jest ogniem na ołtarzu. Jam jest tłuszczem ofiarnym.
Dunlop, sędzia, najszlachetniejszy Rzymianin z nich wszystkich, A. E., Arval, Imię Niewypowiedziane, na niebios wysokościach, K. H., ich mistrz, którego tożsamość nie jest tajemnicą dla adeptów. Bracia z wielkiej białej loży nieustannie czuwający, aby spieszyć z pomocą. Chrystus z siostrą oblubienicą, nasienie światłości, narodzony z uduchowionej dziewicy, mądrość żałująca, która odeszła na równinę buddyzmu. Życie ezoteryczne nie jest dla zwykłych osób. O. P. musi najpierw strząsnąć złą karmę. Pani Cooper Oakley podpatrzyła pewnego razu elementalę naszej wielce czcigodnej siostry H. P. B.
O, fe! Precz z tym! Pfuiteufel! Nie trza patrzeć, paniusiu, nie trza, kiedy dama pokazuje swoją elementalę.
Pan Naj wszedł wysoki, młody, łagodny, lekki. Niósł w dłoni z wdziękiem notatnik, nowy, wielki, czysty, lśniący.
- Ów wzorowy uczeń, powiedział Stefan, uważałby rozmyślania Hamleta o przyszłym życiu jego książęcej duszy za nieprawdopodobny, nieistotny i niedramatyczny monolog, płytki jak u Platona.
John Eglinton spochmurniał, mówiąc z wzrastającym gniewem:
- Przysięgam, że krew się we mnie gotuje, gdy słyszę kogokolwiek porównującego Arystotelesa z Platonem.
- Który z nich dwóch, zapytał Stefan, wygnałby mnie ze swej republiki?
Obnaż sztylety twoich definicji. Końskość jest cością wszechkonia. Czczą oni strumienie dążeń i eony. Bóg: hałas w ulicy: bardzo perypatetyczne. Przestrzeń: to, co tak przeklęcie wyraźnie musisz widzieć. Przez przestrzenie mniejsze niż czerwone ciałka krwi ludzkiej pełznąc czołgają się w ślad za półdupkami Blake'a ku wieczności, której ten roślinny świat jest tylko cieniem. Trzymaj się teraźniejszości, tego tu, przez które cała przyszłość wpada do przeszłości.
J. Joyce: Ulisses. Przełożył Maciej Słomczyński
Komentarze
Prześlij komentarz